بنام خدای مهربان
گاه نور را در خود می بینم و ساز زمان با لرزش تارهای دلم همنوا می شود؛ و گاه در جبر زمان، به زمین گره می خورم و در زمین گم می شوم و دلم قفلی می خورد که حتی نگاه خودم را نیز نامحرم می شود. نگاهی که بارها و بارها در صخره های تیز دندان و کویر تفتیده می شکند، می سوزد، زخمی شده می نالد، گریه می کند و برای جاری شدن و نَفَس کشیدن بر گامی بعد، می خندد؛ دیوانه وار هم می خندد چون قهقه? مستانه ی دیوانه ای؛ تا . . . تا دیدن را تمرین کند، دیدنی بی نقاب، دیدنی بی پیله! دیدن عمیق در راز زمین، زمان زیبا را فرا روی چشمان خواهد گشود چونان پروانه در بطن پیله.
1391/2/30
