بنام خدای مهربان
.
شب بود و دلارام و من و سکوت ابدیِ اندیشه در آن. گفتند درهای رحمت باز باز است و من که زبانم حرف خداست می گوید: همیشه باز بود . وگرنه اینکه امشب ما را چشم بصیرت بوده و دیدن. چندی روز پیش سر سفره تمنای دل بنده خدایی مهمان شدم بی حضور خود دل را به سفره سپردم. دلم لرزید از عطشی که در فریاد ناله بود و تمام دوستان باوقا و بی وفا در جلوی چشمان ضعیف و سستم صف کشیدند برای طلب دعا و یادشان در محضر دوست، دلم بدتر شکست و اشکها توان شستن چشمانم را باری دیگر پیدا کردند که مدتی بود دست به خانه تکانی نبرده بود. ولیک در سکوتم دل را آرام زدم که: دیگر بس است و از زمین و انسانها ببر که مقصد نزدیک است با مژده ی دردی که در سینه تپش گرفته رفتن نزدیک.
پی نوشت: ندانستن اینکه کی و کجا مهم نیست مهم آن است که وقت رجعت دریا به استقبال آمده باشد. الحمدالله
